The day after...

Een dag na aankomst vlieg ik door de stad om nog de laatste dingen te doen. Gehaast vlieg ik van hot naar her. Het lijkt alsof de realiteit van alledag weer bezit van me heeft genomen. Onrust lijkt weer plaats te maken voor rust.
Nu, terwijl ik dit schrijf, zit ik in een kapel van de grote kathedraal en probeer de rust ge vinden om de afgelopen dagen te overdenken. In het bijzonder wat het me heeft gebracht.
Mijn doel van de Camino was om op zoek te gaan naar mezelf. Al is dat natuurlijk een cliché.
Door voor een langere periode op pad te gaan maak je je los van alledaagse zaken. Hier maken ze even geen deel uit van je leven. Je hebt het maar met jezelf te doen. Vandaar dat het voor mij een must was om het in mijn eentje te ondernemen.
En door traag je weg te gaan komt er zoveel ruimte om te zijn wie je bent. Je leeft bij de dag. Je bent tevreden met het moment van voortbewegen zelf. Je kijkt niet vooruit, er is geen planning, je hebt vertrouwen dat je er wel komt. Hooguit denk je even terug aan de voetstappen die zijn gezet. Die liggen achter je en zijn alweer geschiedenis.
Een historie van bijzondere ontmoetingen ennervaringen.
Het uit mijn comfortzone treden is mij dan ook zeer comfortabel welgevallen. Geen moment van heimwee. Uitsluitend positieve ervaringen.
De hele wereld loopt hier met jou hetzelfde pad. Integreren hoeft hier niet. Vanaf de eerste stap ben je reeds geïntegreerd.

Opgenomen in een mondiaal gezelschap van prettig soort bedevaart backers.
Je vrij te kunnen bewegen binnen dit gezelschap en het zonder belemmering tegemoettreden wat op je pad komt maakt dat je meer en meer tot jezelf komt. Je wordt prettig geconfronteerd met je 'zijn'. En dat voelt zeer comfortabel.
Daar hebben alle ontmoetingen uit mijn camino-collectie aannbijgedragen;
Henning - Duitsland
Alberto - Italië
Janine - Canada
Louis - Canada
Ida - Denemarken
Benjamin - Duitsland
Pascal - NL
Pieter - NL
Annemieke - NL
Suzanne - NL
Carmen - Brazilië
Sabine - NL
Fernando - Wereldburger
Lieke - België
Lee - Korea
Andrew - USA
Jerry - Ierland
Ellen - Duitsland
Dominique - Frankrijk
Lucy - Engeland
Daniël - Hongarije
Gabor - Hongarije

En natuurlijk mijn wandelmaatje, Lian. Het was bijzonder haar op mijn pad te mogen ontmoeten.

En al die tijd is er één die de camino wellicht het zwaarst heeft moeten beleven; Ebelien. Zij heeft mij de ruimte gegeven dit pad te mogen gaan. Een dikke kus voor haar!

Al met al had ik geen grote verwachtingen van deze tocht. "Ik zie wel wat het me brengt", was mijn motto. Het heeft het allemaal ruimschoots overtroffen.

Back to life, back to reality! En proberen vast te houden wat de camino je geeft en leert.

Buena Vida!