26/5 dichter bij de hemel kom ik niet

Elke stap is nog steeds een feestje voor me. Ook na 600 km. De bijzondere ontmoetingen met andere bedevaart-backpackers en de positieve houding spreken me bijzonder aan. Het woord 'negativiteit' lijkt hier niet te bestaan. In geen enkele taal. Het voelt anders dan in het dagelijks leven. Nee, het is anders. Hier worden geen rolletjes gespeeld. Iedereen is puur en volledig zichzelf. Ik denk omdat je hier losgeweekt bent van alle dagelijkse beslommeringen. Er is ruimte in ieders hoofd. Ook de bassale wijze van leven draagt daartoe bij.

Ik loop nog steeds zonder klachten. Geen blaren, geen ontstoken scheenbeenvliezen of pezen. Voel me soms 'schuldig' als ik om me heen kijk hoeveel mensen er met blessures rondlopen. Ik schat wel 70%. De meesten bijten door en halen de eindstreep. Anderen kunnen niet meer en besluiten naar huis te gaan of nemen een dag extra rust. Hier moet je eigenlijk minimaal wel een beetje pijn lijden, want het motto hier is ook 'no pain, no glory'. Dus misschien moet ik er nog aan gaan geloven.

Vanmorgen verruilen we het vlakke land van de meseta in voor de bergen. Eindelijk weer! Op de verjaardag van Sem leidt de tocht naar het Cruz de Ferro, het hoogste punt van de Camino. Onderweg ontmoeten we Lucy uit Engeland. De rest van de dag zal ze met ons optrekken. Een kleine tengere vrouw van 50 jaar met korte en flinke pas. Een paar jaar geleden is ze gestopt met haar werk als psychiater. Al lopende vertelt ze haar verhaal. Ik luister geboeid.

'PLOING!' Doet mijn mobiel. Appje van Ebelien. "Sera heeft op haar facebook een lied voor je geplaatst, kijk ff.' Inderdaad, er staat een lied voor me klaar; 'Dichter bij de hemel', het lijflied van stichting Alpe d'Huzes. Ik luister en mijn gedachten dwalen even af naar de periode dat Max deze tocht fietste in 2011. Bijzondere tijd, waarin ik nu paralellen zie met mijn Camino. Kippevelmomentje en vochtige ogen.
Ondertussen loop ik, tussen paarse heide en gele en witte brem over het rotsige pad, naar Cruz de Ferro. Inderdaad: dichter bij de hemel kom ik vandaag niet. Dit is de plek waar elke pelgrim zijn pas vertraagt en stilstaat. Het moment dat velen besluiten een last achter te laten of een dierbare overledene te gedenken, door het neerleggen van een vanaf huis meegenomen steen. Zo ook Lucy en Lian. Zij leggen een geschreven boodschap neer onder één van de duizenden stenen die door de jaren al neergelegd zijn. Emotioneel moment voor Lian. Ik sla even mijn armen om haar heen. Is goed zo.
Celine, een vrouw die we reeds eerder op de Camino tegenkwamen staat alleen. Ze huilt. Lian loopt naar haar toe. Ze vertelt dat ze zichzelf haat , lelijk vindt en in de polsen snijdt... Vanaf dit punt wil zij haar leven een drastische wending geven. Lian troost haar.
Deze plek laat je niet onberoerd.

Als we na een pittige afdaling aankomen in El Acebo, schrijven Lucy, Lian en ik ons in bij de nieuwste herberg van de Camino. Hij oogt luxe en comfortabel.

We krijgen tevens een polsbandje als bewijs dat we hier mogen slapen vanacht. Het voelt vreemd. Net als de relatieve luxe hier. Dit hoort eigenlijk niet thuis op de Camino.
Luxe is mij vreemd hier, ik moet eraan wennen en nog even niet aan denken.