3/6 We zijn er bijna...

Vandaag mijn laatste dag voordat we morgen in Santiago arriveren. We zitten vanaf nu nog maar 40 km verwijderd van de Camino-finish. Nu het allemaal zo dichtbij komt vraag ik me af 'waarom nog lopen als de finish om de hoek ligt'. Het antwoord is eenvoudig; een marathonloper pakt ook niet de laatste kilometer een taxi om te finishen. Nee, opgeven is geen optie, we gaan door.

Het is vandaag zonnig en Dominique en Lucy lopen samen op. Ik loop af en toe alleen, waarna ik vervolgens weer even met Lian optrek. Ondertussen voorbijgangers een 'buen camino' wensend. We doen vandaag rustig aan en de gedachten nemen een loopje terug naar de afgelopen zoveelduizend-voetstappen die zijn gezet.
Voetstappen die hun stempel hebben afgedrukt in mijn geheugen.
We hebben een 'korte tocht' van 20 km gepland. Al pratend missen Lian en ik een afslag. Een vrouw die zo'n 150 meter verderop in het veld aan het werk is, roept ons tegemoet en gebaard dat we verkeerd lopen. Al gebarend brengt ze ons weer op de juiste weg. We schreeuwen haar een welgemeend 'gracias!' toe.
Deze taferelen heb ik al menigmaal meegemaakt; een auto die stopt waarvan de chauffeur mij gebaart hoe te moeten lopen of een vrouw die uit het raam hangt, onze twijfel gadeslaat en ons de goede kant op stuurt. Allemaal sympathieke akties van de lokale bevolking die maken dat je je hier op de tocht zeer welkom voelt. Velen wensen je ook een buen camino.

Als we bij een bar arriveren besluit ik hier even pauze te nemen om mijn knie wat rust te gunnen. Lian haalt 2 café americano en ijsblokjes om mijn blessure te koelen. Als ze terugkomt krijg ik een camino-armbandje van haar als blijk van onze vriendschap op dit pelgrimspad.
Mooi gebaar en tevens een mooie herinnering aan deze bijzondere tocht die voor mij zo betekenisvol is verlopen.
Althans tot nu toe. Ik heb nog 1 dag te gaan...