De laatste dag

De dag begint als alle voorgaande. 5.30 opstaan, wassen, tas inpakken, ontbijtje. Om 6.10 gaan we op pad.
Deze ochtend lijkt de gehele pelgrimsbevolking op pad te zijn. Ze komen uit alle strate en steegjes tevoorschijn om zich te voegen bij alle andere op de laatste tocht van 20 km naar Meneer Jacobus. De meesten willen vóór 12.00 arriveren om de pelgrimsmis bij te kunnen wonen. Wij ook, maar zien daar later van af. Geen zin om de laatste dag gehaast door te gaan.
De tocht is niet fraai. Veel lopen over asfalt.
In Monto Gozo, 5 km vanaf Santiago, pauzeren we bij het herinneringsmonument van het bezoek van de Paus. Een -waarschijnlijk- prachtig zicht op de oude stad wordt ons ontnomen door enkele metershoge coniferen. Wie haalt het in zijn hoofd op zo'n mooie plek deze groene ontsierende planten te plaatsen precies in het zichtveld? Onbegrijpelijk staaltje groenvoorziening uit het jaar 'kruik'.
Het romantische beeld van Santiago binnenlopen, over eeuwenoude wegen langs eeuwenoude gebouwen, verdwijnt al snel als we langs snelwegen en over industrieterreinen de stad binnentrekken. Alsof Santiago ons weer welkom wil heten in de wereld van alledag. Een wereld die lange tijd niet de mijne is geweest.
20 minuten later lopen we de oude stad binnen. Een oud vrouwtje zit boven bij het raam en wijst alle pelgrims de weg. Erg vriendelijk, maar niet nodig. Gewoon de grote massa volgen.
We naderen het eindpunt, het plein voor de grote kathedraal.

Even daarvoor, onder de toegangspoort, begeleiden de klanken van doedelzak de laatste stappen naar het plein. 800 km lopen krijgt hier zijn einde. Vele omhelzingenen en felicitaties volgen. Hier ontvangen Matthias en Janine ons met brood, wijn en kaas. Leuk gebaar. Ook Rudi, die vanuit Nederland is komen lopen, voegt zich bij ons. Ontmoeten, Bijpraten en foto's schieten heeft nu prioriteit alvorens iedereen een slaapplaats gaat zoeken.
We spreken af om s avonds met elkaar wat te gaan drinken en daarna naar de mis te gaan. Ik ga mijn compostella halen, regel een slaapplaats en boek mijn busticket naar Porto Airport.
Ik struin nu wat door de stad op zoek naar een kapper. Geknipt en geschoren stap ik even later de kapsalon weer uit. Ik mag weer thuiskomen en hoef de eerste nachten niet op de bank te slapen.
Als ik om 18.00 de anderen weer ontmoet, lachen mijn medepelgrims om mijn babyface. Ze zouden me zo voorbij zijn gelopen. Ze herkennen me alleen nog aan mijn oranje-rode broek.
Met een groep van ongeveer 20 man drinken we een bier en gaan daarna naar de mis. Na veel zit-en-staan acties, spaans gebrabbel van de pastoor en een hosti gaan we op zoek naar en eettentje. Dit wordt mijn laatste maaltijd met mijn dierbare meelopers.
Na afloop flinke knuffels en big hugs. Lian loopt met haar partner gearmt naar links. Dominique, met zijn Caminoliefde Lucy in zijn armen, naar rechts.

En ik? Ik loop tevreden en voldaan in mijn eentje naar mijn kamer. Dodelijk vermoeid plof ik op mijn bed en val in slaap...wetende dat er één iemand in Nederland op mij staat te wachten. Kan niet wachten!