2/6 Caminoliefde
3 juni 2014
Het pad vult zich de laatste honderd kilometers meer en meer met de toeristische pelgrim. Deze groep loopt alleen de laatste 100 km en ontvangen daarmee ook hun compostella. Ze lopen met kleine rugzakjes op. De grote koffers met beautycases en fohn laten ze heimelijk vervoeren per taxi. 'Valse pelgrims' noemen wij ze gekscherend. Nee, wij oordelen niet, maar constateren alleen.
Vandaag tracteert mijn lichaam mij op een blessure -"en bedankt"-. De afgelopen dagen heb ik teveel en met trots geroepen nog geen enkele blessure te hebben opgelopen. Daarbij ben ik vergeten het af te kloppen. Stom van me!
Nu onderdruk ik de pijn met een stevige bandage om mijn knie en een flinke dosis dyclofenac.
Nu geldt ook voor mij; "no pain, no glory!" Moet wel een glorieuze aankomst worden bij de Heilige Jacobus.
De gedachte aan de aankomst gaat nog steeds gepaard met weemoed (watje!).
Het traag voortbewegen is mij goed bevallen. Tijd nemen voor ontmoeting en bezinning is daarvan het gevolg. Nu eens 5 kilometer per uur gaan, in plaats van met 120 door het leven te racen.
'De trage beweging laat je niet onbewogen'
Deze dag leidt ons door de eucalyptus bossen van Galicië. De zoet-frisse geur van de bomen vergezeld onze tocht naar onze herberg, even voorbij het kabbelend riviertje over het eeuwenoude bruggetje in Ribadiso. Een prachtig idylisch plekje met een schitterende zonnige tuin. Hier genieten we 's avonds van de door Lucy zelfgemaakte spaghetti bolognese.
Tevens vieren we hier de 50ste verjaardag van Dominique. Het mooiste kado wat hij, wellicht ooit, heeft gekregen is dat Lucy besloten heeft met hem mee te lopen naar Finisterre. Hij is zo verliefd op haar, dat hij een groot deel van de dag liep te fluiten en te zingen. Mooi om te zien; een 50-jarige met vlinders in zijn buik.
Daarnaast heeft hij al eerder besloten zijn baan op te zeggen. Getrickerd door de gesprekken die we met hem hebben gehad en in het bijzonder door het verhaal van Lucy. Zij heeft haar baan als psychiater al een paar jaar eerder opgezegd.
Ik ga hen volgen op hun reis naar Finisterre.
Wordt dit het einde van de wereld of de start van een nieuwe Camino-liefde?
Vandaag tracteert mijn lichaam mij op een blessure -"en bedankt"-. De afgelopen dagen heb ik teveel en met trots geroepen nog geen enkele blessure te hebben opgelopen. Daarbij ben ik vergeten het af te kloppen. Stom van me!
Nu onderdruk ik de pijn met een stevige bandage om mijn knie en een flinke dosis dyclofenac.
Nu geldt ook voor mij; "no pain, no glory!" Moet wel een glorieuze aankomst worden bij de Heilige Jacobus.
De gedachte aan de aankomst gaat nog steeds gepaard met weemoed (watje!).
Het traag voortbewegen is mij goed bevallen. Tijd nemen voor ontmoeting en bezinning is daarvan het gevolg. Nu eens 5 kilometer per uur gaan, in plaats van met 120 door het leven te racen.
'De trage beweging laat je niet onbewogen'
Deze dag leidt ons door de eucalyptus bossen van Galicië. De zoet-frisse geur van de bomen vergezeld onze tocht naar onze herberg, even voorbij het kabbelend riviertje over het eeuwenoude bruggetje in Ribadiso. Een prachtig idylisch plekje met een schitterende zonnige tuin. Hier genieten we 's avonds van de door Lucy zelfgemaakte spaghetti bolognese.
Tevens vieren we hier de 50ste verjaardag van Dominique. Het mooiste kado wat hij, wellicht ooit, heeft gekregen is dat Lucy besloten heeft met hem mee te lopen naar Finisterre. Hij is zo verliefd op haar, dat hij een groot deel van de dag liep te fluiten en te zingen. Mooi om te zien; een 50-jarige met vlinders in zijn buik.
Daarnaast heeft hij al eerder besloten zijn baan op te zeggen. Getrickerd door de gesprekken die we met hem hebben gehad en in het bijzonder door het verhaal van Lucy. Zij heeft haar baan als psychiater al een paar jaar eerder opgezegd.
Ik ga hen volgen op hun reis naar Finisterre.
Wordt dit het einde van de wereld of de start van een nieuwe Camino-liefde?
