25/5 Bonnie & Glyde op de Camino
Bij het verlaten van de herberg missen we de afslag naar de alternatieve route, die mooier is dan de historische. De puristen onder pelgrims kiezen de laatste. Wij ook. Niet uit puristische overwegingen maar door onoplettendheid. Het offer hiervoor is 10 km lopen over en langs het asfalt richting Astorga.
Een paar kilometer voor we Astorga bereiken hoor ik in de verte warme zomerse gitaarklanken. De klanken worden sterker naarmate ik een bankje nader. Hier zit een spaanse man prachtig te spelen en zingen. Hij draait en speelt met zijn gitaar als een circusartiest en zingt mij toe: "Pergrino...Peregrino...peregrino...". Zou zo mee kunnen spelen met de Gipsy Kings. Ik ga naast hem zitten en klap en lala wat mee. We spreken geen woord met elkaar maar genieten allebei van dit mooie moment. Hier word ik nou blij van. Hij ook. Voor 5 minuten hebben we een minivriendschap gesloten. Ik geef hem wat geld en een delftsblauw klompje als blijk van onze bijzondere ontmoeting.
Als we een paar uur later Astorga binnenlopen word ik aangesproken door een man die buiten de herberg zijn stoep staat te vegen. Vanaf dit moment krijgt mijn tocht een vreemde wending.
"Hollanda?" vraagt hij
"Si", zeg ik. En denk: "Goh, dat is leuk, hoe weet hij dat?"
Daarna wijst hij naar Lian: "Elisabeth?" Lian haar tweede naam.
"Si". Maar hoe weet hij dat?
Dit moet wel de nieuwe spaanse Uri Geller zijn, speelt door mijn hoofd.
"Polica", zegt de man.
Ik: "!"
Lian: "?!"
Enigszins verward lopen we achter de man aan naar binnen.
Op een papiertje staan onze namen geschreven inclusief paspoortnummers.
"Wat is er nu weer aan de hand?" vraag ik me af.
Het blijkt dat afgelopen nacht in onze herberg geld gestolen is uit de kassa. Tevens is er geld ontvreemd van een Koreaanse. Men zegt dat een Nederlander wordt verdacht. En dus word ik gezocht door de politie en, in mijn kielzog, Lian ook.
Lian en ik besluiten maar, op advies van de man, ons te melden op het politieburo van Astorga. Het voelt vervelend verdacht te worden van iets waar je geen schuld aan hebt. Zeker op deze tocht die tot nu toe zo plezierig verlopen is. Een klein moddervlekje op dit overwegend zanderige pad.
Aan de andere kant hebben we niets te vrezen.
Het blijkt nog niet eenvoudig de agent duidelijk te maken waarvoor we langskomen. Wij zijn het Spaans niet machtig en hij het Engels niet. Daarop geef ik hem maar het telefoonnummer van de herberg van afgelopen nacht. Ik maak duidelijk dat ik de hospitalero zelf ook wil spreken. Ik heb wel behoefte aan wat meer duidelijkheid op dit moment. Lian ook.
De hospitalero stelt voor om naar het politieburo te komen. 10 Minuten later zal ze arriveren. We zijn inmiddels wel toe aan een bakkie. Ik vraag de agent of hij een café americano voor ons heeft. Daarop wijst hij naar de overkant van de straat. In het café drinken we een bakkie begeleidt door een tortilla. Ondertussen app-end naar de buitenwereld wat ons is overkomen.
Als we 10 minuten later weer op het buro arriveren verschijnt al vrij snel de hospitalero, omringt door twee agenten. Direct bij binnenkomst identificeerd zij ons als zijnde onschuldig. We mogen onze weg weer vervolgen.
Als we even later buiten op de stoep staan grap ik naar Lian: "Hi, you're Bonnie. I'm Glyde!"
We gooien onze rugzak weer om onze schouders en verlaten dit ongewilde avontuur. En alleen wij, Bonnie & Glyde, weten wat er in onze rugzak bevind.
Dat is privé... En dat willen we graag zo houden.
De trekken weer de camino over. Een spoor achterlatend van...
...voetstappen.
Een paar kilometer voor we Astorga bereiken hoor ik in de verte warme zomerse gitaarklanken. De klanken worden sterker naarmate ik een bankje nader. Hier zit een spaanse man prachtig te spelen en zingen. Hij draait en speelt met zijn gitaar als een circusartiest en zingt mij toe: "Pergrino...Peregrino...peregrino...". Zou zo mee kunnen spelen met de Gipsy Kings. Ik ga naast hem zitten en klap en lala wat mee. We spreken geen woord met elkaar maar genieten allebei van dit mooie moment. Hier word ik nou blij van. Hij ook. Voor 5 minuten hebben we een minivriendschap gesloten. Ik geef hem wat geld en een delftsblauw klompje als blijk van onze bijzondere ontmoeting.
Als we een paar uur later Astorga binnenlopen word ik aangesproken door een man die buiten de herberg zijn stoep staat te vegen. Vanaf dit moment krijgt mijn tocht een vreemde wending.
"Hollanda?" vraagt hij
"Si", zeg ik. En denk: "Goh, dat is leuk, hoe weet hij dat?"
Daarna wijst hij naar Lian: "Elisabeth?" Lian haar tweede naam.
"Si". Maar hoe weet hij dat?
Dit moet wel de nieuwe spaanse Uri Geller zijn, speelt door mijn hoofd.
"Polica", zegt de man.
Ik: "!"
Lian: "?!"
Enigszins verward lopen we achter de man aan naar binnen.
Op een papiertje staan onze namen geschreven inclusief paspoortnummers.
"Wat is er nu weer aan de hand?" vraag ik me af.
Het blijkt dat afgelopen nacht in onze herberg geld gestolen is uit de kassa. Tevens is er geld ontvreemd van een Koreaanse. Men zegt dat een Nederlander wordt verdacht. En dus word ik gezocht door de politie en, in mijn kielzog, Lian ook.
Lian en ik besluiten maar, op advies van de man, ons te melden op het politieburo van Astorga. Het voelt vervelend verdacht te worden van iets waar je geen schuld aan hebt. Zeker op deze tocht die tot nu toe zo plezierig verlopen is. Een klein moddervlekje op dit overwegend zanderige pad.
Aan de andere kant hebben we niets te vrezen.
Het blijkt nog niet eenvoudig de agent duidelijk te maken waarvoor we langskomen. Wij zijn het Spaans niet machtig en hij het Engels niet. Daarop geef ik hem maar het telefoonnummer van de herberg van afgelopen nacht. Ik maak duidelijk dat ik de hospitalero zelf ook wil spreken. Ik heb wel behoefte aan wat meer duidelijkheid op dit moment. Lian ook.
De hospitalero stelt voor om naar het politieburo te komen. 10 Minuten later zal ze arriveren. We zijn inmiddels wel toe aan een bakkie. Ik vraag de agent of hij een café americano voor ons heeft. Daarop wijst hij naar de overkant van de straat. In het café drinken we een bakkie begeleidt door een tortilla. Ondertussen app-end naar de buitenwereld wat ons is overkomen.
Als we 10 minuten later weer op het buro arriveren verschijnt al vrij snel de hospitalero, omringt door twee agenten. Direct bij binnenkomst identificeerd zij ons als zijnde onschuldig. We mogen onze weg weer vervolgen.
Als we even later buiten op de stoep staan grap ik naar Lian: "Hi, you're Bonnie. I'm Glyde!"
We gooien onze rugzak weer om onze schouders en verlaten dit ongewilde avontuur. En alleen wij, Bonnie & Glyde, weten wat er in onze rugzak bevind.
Dat is privé... En dat willen we graag zo houden.
De trekken weer de camino over. Een spoor achterlatend van...
...voetstappen.
Natuurlijk Wilf volgen we je van dag tot dag en lezen we al je prachtige verhalen.
Over je ervaringen, gevoelens en gedachten.
Concreet zien we met streetview de landschappen, steden en dorpen, de stoffigheid, beton, asfalt, heuvels en onafzienbare vlakten.
Overal zien we ze lopen, de bedevaarts backpackers op de St.Jacobsroute.
's Morgens vertrek je met goede frisse moed, niet wetend wat die dag je brengt.
Aanrakend Spaans gitaarspel.
Een woordenloos gesprek. Een gift en klompje waard.
Je voelt je fijn en goed.
Maar kort daarna bijna geketend in 't gevang van de polícia.
Onwetend slaat de schrik heel even toe.
Maar de bevrijding stond vooraf al vast.
Voor jou en voor Lian.
Welke geldbeluste bedevaartsboef is hier debet aan?
Ja, ja, St.Jacob (Jacobus 4:13 e.v.) schreef het al "U zegt vandaag of morgen ga ik die en die stad bezoeken, maar u weet niet eens hoe uw leven er morgen uitziet.
Het is beter te zeggen Deo Volente."
Daarna ontstond het gezegde "Sub Conditione Jacobi" (onder het voorbehoud van Jacobus.)
De Jacobus van Santiago.
"Sub Conditione Jacobi"(S.C.J.) ga je langzaam maar zeker het grote einddoel bereiken.
't Komt iedere dag een beetje dichterbij.
Behouden vaart verder Wilf ! met allen en degenen die je dierbaar onderweg geworden zijn!
We denken aan je.
Veel liefs, mijn zoon
zegt
papa Maurits en mama Aly ook